Når turgleda går i generasjonar

Lisjetind i sommarprakt

Mi aller første tindeoppleving på Sunnmøre var saman med ein god venn, Magnus Hatløy, på Lisjetind i Ørsta. Turen var ikkje så vanskeleg eller særleg lang, men utsikta var majestetisk og sjølve topp-punktet var relativt luftig. I boka "Fotturar på Sunnmøre" er turen beskrive som middels tung og med litt enkel klyving. Magnus er ein ung mann med svært mykje turerfaring, og kjenner fjella på Sunnmøre betre enn dei aller fleste på vår alder. For Magnus var nok dette ikkje den heftigaste tindeopplevinga, men for meg vart dette ei sterk naturoppleving. Det gav meg noko meir enn ein vanleg fjelltur. Det gav ein ny dimensjon å føle seg liten i noko ein allereie trudde ein var kjent og trygg på.

Det har ikkje blitt så mange fleire tindar etter denne opplevinga. Det har ikkje stått på viljen eller tilgongen, vi bur nå tross alt her oppe. Det har berre ikkje blitt. Vi har vore mykje på tur og mykje på fjellet, men dei store tindane har vi ikkje trødd ned. Eg gløymer ikkje kva eg sa til Magnus på toppen av Lisjetinden denne flotte sommardagen i 2008.

"Dette er fantastisk. Dette er ein verdi eg vil gi vidare til Sondre"

Ein måned seinare var Sondre født, og sidan har tida gått nesten frå oss. Tindebestigninga har på mange måtar stått på stedet hvil, og dei store og luftige opplevingane i naturen har meir eller mindre uteblitt. Hadde nokon sagt til meg på førehand at friluftslivet og turane får eit heilt anna fokus, ville eg nok ha jatta litt med, og vore delvis enig. Innerst inne ville eg nok likevel tenkt at nei, ikkje vi. Vi skal klare å komme oss på heftige turar. Vi skal prioritere den gode kjensla det gir å vere ute i spennande og krevande terreng.

Gutane koser seg i lag på isen

Men, slik har det ikkje blitt. Fokuset og prioriteringane har blitt annaleis enn eg innerst inne trudde eg ville få. Og eg skal vere ærleg: Det har tatt tid å lære seg turgleda på nytt. Det har tatt tid og krevd trening i tolmod og fokus på dei korte beina, for å forstå at det no er slike turgleder som er dei største. Mi fantastiske kone, Hanne Marte, vil eg seie har vore mitt største forbilde på eit sunt og inspirerande turfokus saman med barn. Ho er på mange måtar tolmodigheten sjølv, og har fleire enn ein gong holdt roa og beherska seg under både påkledning og undervegs på turar i 0,3 km/t.

Matpause saman med farfar og pappa er tingen

Mange seier barn-ingen hindring. Eg vil seie: barn- eit hinder mindre... Det blir ikkje færre turar no. Det blir fleire. Turane er annaleis, men turane er meir natur enn topptur no.

Eg sa det til ein kollega i dag. Det har tatt lang tid for meg å kome til det stadiet eg er på no. Eit stadie der eg set enda større pris på dei korte turane saman med dei korte beina til gutane våre, enn dei lange turane med mine "lange" bein åleine. For nokre skjer kanskje dette automatisk, men eg lyg om eg seier at dette fokuset kom av seg sjølv når eg vart pappa. Eg trur det gjekk skikkeleg opp for meg i helga. Det slo meg når eg skifta bleie på Håvard. Eg blir ikkje lenger "oppgitt" over å måtte skifte ei bæsjebleie etter berre 100 meter på tur. Eg kjenner eg heller koser meg med den kontakten vi har, og dei gode blikka minsteguten sender meg mens vi står der og skiftar bleie i fantastisk utsikt. Det skal også nemnast at bæsjelukta er på langt nær så sterk ute som inne på eit bad.

Skifting av belie utendørs er å foretrekke, i alle fall for lukta sin del...

Turen me gjekk i helga, var ein bitteliten brøkdel av turen opp til Lisjetinden. Vi såg tinden heile vegen, og vi visste at det hadde vore fantastisk å vore på toppen denne helga også. Men, denne opplevinga fekk meg nok ein gong til å tenke på at vårt ansvar er å gi dette vidare, og ikkje berre køyre på vidare slik vi gjorde før:

Sondre har forstått at pappaen i huset er glad i å plukke never når vi er på tur. Ser vi eit tre med never er det å stoppe og plukke med seg litt i lommane, slik at vi kan ha det i neverposen neste gong vi skal brenne bål på tur. Vi har gått kanskje 50 meter, og bleia til minsten er enno ikkje fullt opp. Så ser Sondre eit tre med mykje flott og laus bjørkenever. Før eg har fått sukk for meg har han kome seg ned ei bratt skråning, gått over ein islagt bekk og klatra opp skråninga på andre sida for å kome til treet med never. Han roper for å få meg til å kome, og vi får ei roleg og god stund der vi står og plukkar massevis av god never. Han i sin høgde og eg litt lenger oppe på treet. Eg seier til Sondre at han kan hugse på det neste gong vi tenner bål, at det er han som har plukka neveren vi bruker no. Han seier seg stolt enig. Og etter eit halvminutt seier han:

"Og du pappa, kan hugse på det at det er du som har lært meg at det heiter never"

Turgleder som dukkar opp undervegs om ein tek seg tid til det

Det er då eg tenkjer at turgleda er noko som kan gis vidare i generasjonar.

Eg kan love deg at turlivet framover verken blir fritt for frustrasjon og tolmodighetsprøvar. Men, eg ser i alle fall no at det ynskjer eg å tole. Barna blir eit hinder mindre for å kome seg ut på tur i frisk luft. Så får vi heller glede oss til turane blir luftige...

Legg merke til skya. Hadde eg sett denne om eg hadde gått fort for å kome til toppen...?

Tilbakeblikk frå turar i 2012

 Minsten vil også prøve sykkelen

 Grilling på Flø

 Storebror sin sykkel er kanskje det aller kjekkaste

 Hanne Marte og Marte på Hestehornet like over hytta i Ørsta

 Håvard og Gabriella har funne tonen på Flø

 Sondre fann tonen med Knut Sigve på Flø

 Hestehornet

 Ein av haustens regnfulle turar. Herleg...

 Sykling på Hareid hjå farmor og farfar er stor stas

 Ikkje ein tur utan eit eventyr eller to...

 Sjarmtrolla

 Familien koser seg

 Gløym aldri vassflaska når ein er på tur...

 Tøffingen

 Stas å få vere med på Rundefjellet lenge etter leggetid.

 5 års bryllupsdag blei feira med telttur til Refviksanden 

 Say no more...

 Bildet lyg. Det var aldri så varmt i fjor sommar...

 2 x 30 år vart feira med flott tur til Kongsvollen

 To brødre som er glade i kvarandre

Alt ein gjer for fotografen;) 

 Sykkelturar er tingen for Sondre

 Ta med venner på tur, er alltid ei god oppskrift

 Ta bilde av seg sjølv...

 Kvalitetstund i stampen

 Håvard sitt flotte smil

 Sondre deltok i sitt første sykkelritt under Tour of Norway for kids

Mange kjekke turar og opplevingar i 2012!
.

Egotrip- er det nødvendig...?

I dag reiser pappaen i huset på ein skikkeleg egotrip til Oppdal. Ja, det føles litt slik. Ei helg der berre det er berre eg, og ingen andre å ta hensyn til. Ei helg der kona og gutane er heime og pappaen svir av penger på min store lidenskap, ski... Ei helg der ein får kvalitetstid med ein god venn, køyrt masse på ski, friske opp i teknikken og minne seg sjølv om kvifor ein tidlegare knapt kunne vente på at skisalget skulle starte i september/oktober. Eg røyker ikkje, eg drikk ikkje, eg køyrer ikkje fort med bil, eg oppsøker ikkje utrygge settingar og eg har trygge gode rammer rundt meg. Som du forstår, eg treng den spenninga skikøyringa gir...

Det blir ikkje mange slike helger i løpet av eit år, så dermed har eg ikkje dårlig samvit. Ekstra deilig er det å vite at kona unner meg dette veldig. Og kvar gong Håvard ser eit bilde av ein som står på ski, seier han "pappa, ski". Så truleg forstår dei også at behovet er stort for ei slik helg.

Det er ikkje mange åra sidan ei slik helg var heilt vanleg. Det blei mange turar, helger og nokre gonger veker på ski. Det var før ungane kom. Eg kunne aldri tenkt meg å bytte med slik det var før, livet har fått eit anna fokus. Det blir kanskje berre ei slik helg i år også, og då gjeld det berre å prøve å kome seg ut dei gongene det er mogleg.

Denne gongen klaffa alt. Hanne Marte hadde frihelg. Vervarselet viser strålande sol.Flybillett til 299,og ein god kompis som var minst like gira på å prøve skia som meg. Ein kan heller ikkje klage når ein får tak i skipakke med overnatting på hotell til 1kr natta. Spent på kvaliteten på hotellet...

Det betyr egentlig ingenting. Å reise på tur utan ungar er rimelig bekymringslaust. Om ting går litt skeis, har ein berre seg sjølv å tenke på. Om ein i verste fall må sove i bilen, er det ingen krise. Uten ungar kan ein ta det litt som det kjem.

Eg lovar å vere grei resten av året. Eg lovar å stille opp resten av året. Eg lovar å ta igjen oppvasken for helga. Eg lovar å fyre i peisen og gå ut med søpla. Eg lovar å støvsuge. Eg lovar å rydde i kjellaren.Eg lovar å ta la kona få fare på tilsvarande tur. Og ikkje minst lovar eg å ta med gutane (og kona) på slike helger når dei blir større. Så lenge eg får meg denne egotrip-helga saman med min gode venn, Robert:)

Køyr først du, så venter eg i botn...

Hyttetur i mange kalde

I helga var vi på hyttetur til hytta vår (mormor) nedanfor Bondalen i Ørsta. Det var eit heilt fantastisk strålande vintervêr, berre snøen mangla. Det er noko eige med det å reise inn på hytta rett etter jobb ein fredag ettermiddag. Både mamma og pappa i huset er slitne etter ei lang arbeidsveke, og gutane er superklar for litt god fritid i lag alle saman.

Vel inne på hytta hadde mormor fyrt i peisen og laga det koseleg til vi skulle kome. Vi fekk laga oss ein deilig tacomiddag før gutane fann senga for kvelden. Det var ikkje vanskeleg å sovne denne kvelden. Snakk om luksus.

Besøk 
Lørdag morgon fekk vi besøk av familien Goksøyr. Dei hadde med seg primus, og vi fekk laga oss deilige pannekaker ute. Til tross for rundt 10 kalde, var vi ute i mange timar denne dagen, og både små og store kosa seg veldig i finvêret.

Isvandring
Familien Sukka og mormor fekk oss ein veldig trivelig tur oppover mot Brekkesetra. Dette er ein tur som kan anbefalast for både korte og lengre bein. Vi gjekk ikkje heile turen denne gongen, men kanskje vi er klare for å kome oss heilt opp til setra til sommaren. Stien er flott hellelagt av Hans I Brekke, og det er til og med sett opp ein minnestein i starten av stien. Ynskjer du å prøve denne turen, kan du sjå på dette kartet. Starten går like ved Brudavolltunet i Ørsta kommune.

På turen var isvandring det store. Spesielt for Håvard. Han kunne nesten ikkje få nok av det å prøve å kome seg fram på isen. Kjekt når det går an å finne på noko så spennande, sjølv om det er glatt og snøen manglar.

Middag og stamp

På kvelden fekk vi besøk av Andreas og Eli Marte og ei kollega av Eli Marte (Silje). Vi kosa oss med god mat og avslutta kvelden med ein varm og god stamp i 9 minusgrader og ein stjernehimmel av dei sjeldne. 

Nedkjølt 

Søndagen pakka vi og reiste heim igjen til øya. På veg heim tok vi ein tur opp på Hasundhornet saman med Eli Marte, Andreas og to barn dei passa på. Og kan legge til at vi var egentlig saman med nesten alle andre på øya. Har aldri sett så mange på Hasundhornet før nokon gong. Sondre var veldig flink og gjekk heile turen opp uten å klage ein einaste gong. Når han til og med fekk spørsmål om han ville ha litt bensin på vegen, var han mest klar for å kome opp til toppen og sjå om nissen var der eller om han hadde tatt turen ned i varden og vidare opp til Nordpolen.

Verre var det med han Håvard. Turen vart litt i tyngste laget for så små bein, så han blei sittande på ryggen til Hanne Marte det meste av turen opp. Det skulle vise seg at vi hadde kledd for lite på han, og han blei skikkeleg kald etter kvart. Vi fekk pakka han godt inn i ein isolert fjellduk på toppen, men det var nok litt for seint. Guten var allerede godt nedkjølt.

Då var det bare å sette han på ryggen, ta fjellduken over oss og gå fort ned igjen til bilen. Det er ikkje så lett å vere liten når ein ikkje kan få sagt i frå om at ein er kald, og ein kanskje ikkje kjenner så mykje før ein er veldig kald.

Vel heime var det veldig deilig å kunne legge seg under dyna med beina på magen til mamma og Brannmann Sam på mobilen. Ein halvtime seinare var alt gløymt og humøret på topp igjen. Moralen frå turen var: det er godt vi lærer av dei små feila, slik at vi kan unngå dei store feila.